همیشه ما با اجبارهایی سر و کار داریم. زمان هایی که مجبوریم فشارهایی را بپذیریم و زمان هایی که باید فشارهایی را بیاوریم. در هر دو حالت تا زمانی که فهمی از نوع اجبار نداشته باشیم، پذیرش و نتیجه حاصل، سازنده نخواهد بود و باعث ایجاد دلخوری و در نتیجه آن از بین رفتن روابط و دوستی‌ها می‌شود.

در کسب و کار نیز این موضوع به پر رنگی روابط اجتماعی و خانوادگی مهم و تاثیرگذار است. هر بار که به عنوان یک مدیر یا مسئول مجبور می‌شویم حدود موضوعی را به صورت اجبار، برای همکاران یا هم‌تیمی‌های خود، مشخص کنیم، در صورت عدم درک درست طرفین نسبت به نوع اجبار، باعث از بین رفتن دوستی‌ها می‌شویم.

حال سوال این است که آیا امکان دارد همه ما از فرمول های اجبار نقشی و شخصی مطلع باشیم و از آن مهمتر، در آن لحظه نسبت به آن درک درستی پیدا کنیم و بتوانیم به درستی تشخیص دهیم که این چه نوع اجباری است؟ جواب من به این سوال، حداقل در حوزه کسب و کار، خیر است. پس دانستن این تفاوت بین اجبار شخصی و اجبار نقشی که در جدول به طور واضح مقایسه شده اند، فقط کمک به کسی است که مجبور می‌شود، تا پذیرش بهتری داشته باشد.

ولی واقعیت این است که امروزه مفهوم اجبار در تیم ها و کسب و کارهای پیشرو، به طور کامل از بین رفته است. وقتی ما دنبال ساخت فرهنگ سازمانی مشارکتی باشیم، وقتی نیاز به همکاران و هم تیمی هایی با انگیزه و قوی داشته باشیم، تنها یک نوع اجبار معنی پیدا می کند، اجباری که از دل هم تیمی ها برخواسته باشد و همه با هم برای آن تصمیم گرفته باشند، اجباری که جریمه عدم رعایت کردن آن، ترد شدن از دل هم‌تیمی‌ها باشد.

این مفهوم در نگاه اول کمی دور از دسترس به نظر می رسد ولی وقتی نه تنها در انجام کارها، بلکه در تصمیمات نیز همه‌ی اعضای تیم نقش داشته باشند و در کنار هم برای هدف رسیدن تیم به موفقیت تلاش کنند، اجبارها را به صورت جمعی در قالب فرهنگ سازمانی برای خود تعریف می‌کنند و بیشترین پایبندی را به آن دارند. در اصل می توان گفت اجباری که از دل افراد برای خودشان ایجاد شود، اختیاریست شیرین و غیر قابل شکسته شدن.